Respect

Μπασκετικά σήμερα:

Ολοκληρώθηκαν οι τελικοί του μπάσκετ με πρωταθλητή τον Παναθηναικό (σιγά το νεό).

Αποδείχθηκε πόσο λίγοι είμαστε (οι τρελοί και φανταστικοί οπαδοί και όλοι οι άλλοι παρατρεχάμενοι) για να παρακολουθήσουμε 2 από τις καλύτερες ομάδες που έπαιξαν ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Προπονητάρες, παιχταράδες και μαλάκας κόσμος είναι πολύ άδικο για εμάς που το αγαπάμε το μπασκετάκι...

Το γεγονός είναι το άλλο:

Σε μια εποχή που ηγέτης θεωρείται αυτός που κουβαλάει το επώνυμο του παππού του, που ίνδαλμα γίνεσαι όταν τραγουδήσεις καλά και ευχαριστήσεις τον Μουρατίδη στο Fame Story, που μάγκας θεωρείται αυτός που έχει το καλύτερο κονέ και επιτυχημένος ο κάθε γλείφτης που δεν έχει δουλέψει σοβαρά ποτέ του, υπάρχει και ο Αλβέρτης ο οποίος αποχώρησε από τον Παναθηναικό και από το μπάσκετ.

16 χρονών διαλύθηκε η ομάδα πόλο του Παναθηναικού για να τον αγοράσουμε από τη Γλυφάδα όπου κι έπαιζε (ήταν ακόμα 1990).

Ένας παίχτης χωρίς ιδιαίτερα τεχνικά χαρακτηριστικά (χωρίς ντρίμπλα και διείσδυση) με μοναδικά του όπλα το φανταστικό του σουτ, την αυτογνωσία και τη δουλειά.

Ένας παίχτης που στα 20 του πανηγύριζε όταν έχανε ο Ολυμπιακός στο τελικό του Πρωταθλητριών αγκαλιά με τους οπαδούς της Μπανταλόνα (που δεν το διέψευσε ποτέ και το παραδέχτηκε χωρίς ψευτοδηλώσεις μετάνοιας και τα συναφή), που κάθε χρόνο γινόταν καλύτερος στο σώμα και κυρίως και στο μυαλό, που έκανε πάντα χώρο σε νεότερους και κυρίως σε καλύτερους παίχτεες, αποχωρεί γεμάτος από τίτλους, εμπειρίες και κυρίως έχοντας γίνει παράδειγμα προς μίμησή λόγω συμπεριφοράς προς συμπαίχτες, αντιπάλους, προπονητές και οπιονδήποτε άλλον.

Τα λόγια είναι περιττά (και καθόλου αντικειμενικά για να εξηγούμαστε).

Thanks for the memories