Γράφει ένας απεργοσπάστης...

Για να ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας (όπως το έχω κάνει και άλλη φορά), δεν απήργησα από φόβο στον εργοδότη και επηρεασμένος από το "κανείς δεν απεργεί στη δουλειά".


Σέβομαι απόλυτα τους 150.000 διαδηλωτές και κάποιους εκατομμύρια απεργούς σήμερα (οι οποίοι όχι απλώς έκανα καλά, αλλά χρυσά έπραξαν). Ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Και αυτή η μεγαλειώδης πορεία και συμμετοχή, καλύπτεται από μια τραγωδία η αλήθεια είναι. (τραγωδία με την κανονική και όχι η τηλεοπτική έννοια).
Να καταλάβω την αντίδραση του διαδηλωτή μπροστά στην Τράπεζα η οποία λειτουργεί τη μέρα της απεργίας (χωρίς πάντως να έχει απεργία η ΟΤΟΕ).
Να καταλάβω το "εγώ για ποιον έχασα το μεροκάματο σήμερα ρε φίλε? Για σένα. Που δουλεύεις και σε Τράπεζα κιόλας."
Αλλά δυστυχώς είναι κάτι που κάποτε θα γινόταν. Όπως και με τα επεισόδια στα γήπεδα τόσα χρόνια, όπου κάποτε θα θρηνούσαμε νεκρούς έτσι και με το κάψιμο των Τραπεζών (συμβολική κίνηση επιπέδου Δημοτικού, αφού στα "τέτοια" της Τράπεζας για το ΑΤΜ και το κατάστημα που καίγεται). Και δυστυχώς έγινε σήμερα, σε μια πορεία όπου 150.000 άνθρωποι δεν κατεβαίνουν επειδή τους το λέει το ΠΑΜΕ, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αλλά επειδή τους πνίγει το δίκιο (δικαίως ή αδίκως). Και το μοναδικό ανθρώπινο στην όλη ιστορία (εκτός φυσικά από τον θρήνο των συγγενών των θυμάτων) είναι η θέση του "αντιεξουσιαστή" ( ή μπάτσου με πολιτικά, ποιος ξέρει?) που τελικά άθελά του σκότωσε 3 ανθρώπους. Πόσο αντιεξουσιαστής είσαι ρε φίλε? Σε φοβάμαι το ίδιο, με αυτούς που κυβερνούν ήδη...

Γράφει ένας απεργοσπάστης ο οποίος πλέον αισθάνεται συνένοχος. Στο μέτρο που του αναλογεί. Όπως και στο μέτρο που αναλογεί σε όλους. Και αυτή είναι η μονάδα μέτρησης που τελικά κάνει τα μέτρα άδικα. Υπάρχει μεγάλο θέμα ατομικής και συλλογικής ευθύνης εννοείται. Αλλά όταν 150.000 κόσμος εξοργίζεται με τις ατομικές ευθύνες όσων έκλεψαν, έφαγαν και ούτω καθεξής, νομίζω ότι το παραμυθάκι περί συλλογικής αθωότητας απένταντι σε ότι έχει γίνει, καταρρέει. Ατομικά ο καθένας και συλλογικά όλοι έχουμε ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί αυτήν τη στιγμή. Η βαρύτητα που δίνει ο καθένας στα δυο αυτά είδη είναι αυτό που τον διαφοροποιεί σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Ο απεργοσπάστης ακόμα αισθάνεται άσχημα που δεν συμμετείχε στην απεργία.